เด็กๆ บางคนอาจจะไม่มีโอกาสได้เล่นหรืออยู่กับเพื่อนๆ ในวัยเดียวกันมากนัก  บางคนก็เป็นลูกคนเดียว   จึงได้รับการดูแลดุจดั่งเทวดาตัวน้อยๆ  แต่เมื่อเด็กๆ ต้องเข้าโรงเรียน  ลูกจึงต้องเรียนรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ Number one เสมอไป   จะว่าไปแล้ว  โรงเรียนก็คือแบบจำลองทางสังคมที่เด็กๆ จะต้องใช้ชีวิตจริงเมื่อเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่นั่นเอง   ดังนั้นคุณพ่อคุณแม่ควรจะสอนให้ลูกรู้จักวิธีการอยู่ร่วมกับผู้อื่นอย่างมีความสุข   ดังนี้ค่ะ

สอนให้เรียนรู้กฎกติกา

กฎ กติกา เป็นพื้นฐานของการอยู่ร่วมกันทางสังคม   เด็กๆ ควรเรียนรู้จากเรื่องเล็กๆ ในชีวิตประจำวัน จากสังคมหน่วยเล็กที่สุดในระดับครอบครัว   เช่น เล่นแล้วต้องเก็บ, ต้องทานข้าวให้เสร็จจึงเล่นได้, ขออนุญาตก่อนทำ ฯลฯ เพื่อจะได้เกิดความเข้าใจและสามารถปฏิบัติตามข้อกำหนดของสังคมในหน่วยที่ใหญ่ขึ้นอย่างโรงเรียนได้

สอนให้ทำตามคำสั่งง่ายๆ ได้

เช่น เอาหมวกใส่กระเป๋า, ไปหยิบขวดน้ำ, ถอดรองเท้าแล้ววางให้เป็นระเบียบ ฯลฯ การปฏิบัติตามคำสั่งได้นี้ เป็นส่วนหนึ่งของพัฒนาการตามวัยที่โรงเรียนจะต้องประเมินค่ะ

ฝึกให้รู้จักการรอคอยและการเข้าคิว

แน่นอนว่าที่โรงเรียนไม่ได้มีลูกของเราเท่านั้น การดูแลนักเรียนของคุณครูจึงต้องทำตามลำดับ  เด็กๆ จึงจำเป็นต้องรู้จักการรอคอยและเข้าใจลำดับก่อนหลัง คุณพ่อคุณแม่เองไม่จำเป็นต้องตอบสนองทันทีที่ลูกต้องการ  แต่อาจเลือกที่จะสร้างเงื่อนไขบ้าง แล้วให้สิ่งที่ลูกต้องการหากเป็นไปตามเงื่อนไข  และเป็นแบบอย่างที่ดีให้ลูกเห็นเรื่องการเข้าคิวในกิจกรรมประจำวันต่างๆ

ฝึกให้รู้จักแบ่งปัน

สอนลูกและเป็นแบบอย่างให้ลูกเป็นคนชอบช่วยเหลือ  มีน้ำใจ  เอื้ออารี  ลูกจะซึมซับแนวคิดและรู้จักการแบ่งปันไปโดยอัตโนมัติค่ะ 

ฝึกให้รับฟังผู้อื่นและรู้จักยอม

เช่น  ลูกอยากทานพิซซ่า  คุณแม่อาจจะลองไม่ตามใจ  ให้เหตุผลว่า  วันนี้คุณยายไปทำฟันมา คุณยายทานพิซซ่าไม่ได้ เราทานข้าวต้มแทนได้ไหมจ๊ะ  แล้ววันหน้าเราค่อยไปทานพิซซ่ากัน  เป็นต้น ลูกจะได้เรียนรู้เรื่องของเหตุผล  รู้จักนึกถึงผู้อื่น และยอมทำสิ่งที่ขัดกับความต้องการของตัวเองบ้าง

สอนให้ลูกรู้จัก “ขอโทษ” และ “ขอบคุณ”

เพื่อแสดงให้เห็นถึงการรู้จักแยกแยะและสำนึกถูกผิด        คุณพ่อคุณแม่ช่วยฝึกลูกได้โดยการกระตุ้นเตือนให้พูด ขอโทษ ทุกครั้งเมื่อทำผิด และ ขอบคุณ ทุกครั้งเมื่อได้รับความกรุณาหรือการชมเชย  แค่สองคำนี้รับรองได้ว่า ลูกจะเป็นที่รักของเพื่อนๆ และคุณครูแน่นอนค่ะ

พาไปเล่นกับเพื่อนข้างบ้านหรือญาติพี่น้องวัยเดียวกัน

วิธีนี้เป็นเหมือนภาคปฏิบัติสำหรับข้อแนะนำต่างๆ ที่ได้อบรมสั่งสอนและฝึกลูกมา  แล้วให้เขาได้นำไปใช้จริง  คุณพ่อคุณแม่ควรสังเกตดูลูกอยู่ห่างๆ ให้ลูกได้ตัดสินใจและแก้ปัญหาเอง  มีอะไรที่ต้องปรับปรุงแก้ไข  ก็ค่อยๆ บอก ค่อยๆ สอนกัน  หลังจากเลิกเล่นแล้วค่ะ

Tips*

เมื่อฝึกให้ลูกเล่นกับเพื่อน  ไม่ควรเข้าไปเป็นกรรมการตัดสินปัญหา ไม่ควรดุว่าลูกต่อหน้าคนอื่นนะคะ เด็กก็เหมือนผู้ใหญ่ที่รู้จักอาย เสียหน้า  เสียใจ  ในทางกลับกัน ก็ไม่ควรเข้าข้างลูกจนเกินเหตุ  ลูกจะไม่รู้จักความถูกผิดและไม่รู้จักแก้ปัญหาด้วยตัวเองค่ะ